Είναι κάποιες φορές που τα σύγχρονα παιχνίδια δείχνουν να ξεχνούν και να αποβάλλουν ολοένα και περισσότερο κάποιες βασικές αξίες από το παρελθόν, αφυπνίζοντας για λίγο το θηρίο της ρετρολαγνείας που κατά καιρούς βρυχάται μέσα στο κεφάλι μου. Σε περασμένο αφιέρωμα είχαμε μιλήσει για κάποια πράγματα που μας έχουν λείψει από τα Retro Games.
Εντάξει, είναι απόλυτα κατανοητό και σαφές, πως με την εξέλιξη των γραφικών και της τεχνολογίας κάποια πράγματα εκ των πραγμάτων βελτιώνονται και αλλάζουν, αφήνοντας πίσω τους στοιχεία που ενδεχομένως να μας έχουν λείψει μόνο και μόνο επειδή τα αγαπήσαμε στο παρελθόν και μας γαλούχησαν μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιες παλιές καραβάνες του gaming να νοσταλγούν τα midi soundtracks από τις περασμένες δεκαετίες, όμως αυτού του είδους οι νοσταλγίες ξεπεράστηκαν ευχάριστα μέσα από τα εξαιρετικά και ποιοτικά αποτελέσματα του σήμερα.
Ωστόσο, υπάρχουν κάποια στοιχεία που οι σύγχρονες εταιρείες ανάπτυξης προτιμούν να τα θυσιάσουν στον βωμό του ρεαλισμού και της εξέλιξης, λησμονώντας την αξία τους.
Για να μην φλυαρώ όμως με αοριστολογίες και αμπελοφιλοσοφίες, ας μπούμε στο θέμα, ρίχνοντας μια ματιά σε κάποια χαρακτηριστικά παιχνιδιών που μας έλειψαν μεν από το παρελθόν, όμως θα μπορούσαν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Όταν λέμε ξεκινάμε...!

Δίχως αμφιβολία, παλιότερα τα πράγματα ήταν απλά, λιτά και απέριττα. Όταν λοιπόν το παιχνίδι ήταν εγκατεστημένο στην πλατφόρμα μας, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πατήσουμε "Start" ώστε να ξεκινήσουμε το ταξίδι και την περιπλάνηση στον όμορφο κόσμο του. Τα πράγματα πλέον έχουν αλλάξει, καθώς τα γραφικά, οι υψηλές αναλύσεις, οι απαιτήσεις συστημάτων και όλα τα σχετικά, έχουν και τις θυσίες τους.
Έχεις εγκαταστήσει λοιπόν το αγαπημένο σου παιχνίδι που μόλις κυκλοφόρησε και έχεις αποφασίσει να ξαναδείς το φως του ηλίου μετά τους τίτλους τέλους του. Ανεφοδιασμένος με τον κατάλληλο εξοπλισμό: ζεστό καφέ, τσιμπολογήματα και άνετο μαξιλάρι στην πλάτη, πατάς υπερήφανα και αρχοντικά την επιλογή "Start New Game" ή κάτι αντίστοιχο. Μην είσαι αφελής, η πλατφόρμα δεν είναι καν έτοιμη για να ξεκινήσει, καθώς λίαν συντόμως εμφανίζεται το χαρακτηριστικό μήνυμα που ζητάει ένα Update του συστήματος προκειμένου να ξεκινήσει...
Ήσουν αρκετά υπομονετικός ως εδώ; Ευτυχώς, γιατί ακόμα έχουμε μέλλον μπροστά μας!
Αφού πιείς τον μισό καφέ περιμένοντας να τελειώσει το Update, επιτέλους το παιχνίδι δείχνει έτοιμο. Και πάλι όμως έπεσες στην παγίδα, γιατί σειρά έχει φυσικά το αγαπημένο Loading Screen, το οποίο ανάλογα με το παιχνίδι και την πλατφόρμα θα καταναλώσει ένα αξιόλογο ποσοστό της υπομονής σου. Ήσουν αρκετά υπομονετικός ως εδώ; Ευτυχώς, γιατί ακόμα έχουμε μέλλον μπροστά μας, καθώς σειρά έχουν ένα σωρό οθόνες ρυθμίσεων: Προσαρμογή φωτεινότητας οθόνης, επιλογή ήχου, γλώσσας, υποτίτλων, και ένας θεός ξέρει τι άλλο έχουν επιλέξει οι προγραμματιστές.
Κάπου εκεί λες "Εντάξει! Αυτό ήταν, ξεκινάμε!" Πράγματι λοιπόν, το πρώτο cutscene ξεκινάει και η ιστορία δείχνει να ξεδιπλώνεται στα πόδια σου, όμως όχι για πολύ ώρα, αφού ο Γολγοθάς προς τον δρόμο των tutorials είναι μεγάλος και γεμάτος παύσεις, επαναλήψεις και οδηγίες. Μπορεί οι μη μυημένοι παίκτες πράγματι να βρίσκουν βοηθητικό το συγκεκριμένο κομμάτι, όμως ένας παίκτης που έχει λιώσει τα κόκαλά του στα παιχνίδια του είδους ήδη έχει ξεκινήσει να χασμουριέται.
Παρ' ότι λοιπόν οι λόγοι που συμβαίνουν τα παραπάνω να είναι απόλυτα δικαιολογημένοι και κατανοητοί, θα ήταν καλύτερο για όλους να μπορούσε με κάποιο τρόπο να αποφευχθεί αυτή η "δοκιμασία της υπομονής μας". Έτσι δεν είναι;

Γλιστρίδα έφαγες παιδάκι μου;

Το σενάριο και η ροή της ιστορίας πολλών σύγχρονων παιχνιδιών έχουν κάνει αρκετές εταιρείες παραγωγής του κινηματογράφου να ζηλέψουν. Κάποιες άλλες δε, έχουν ήδη κάνει τις απαραίτητες συνεργασίες προκειμένου να μεταφέρουν τον τίτλο στις μεγάλες αίθουσες. Όμως εμείς, οι απλοί, κοινοί θνητοί και αμετανόητοι παίκτες, το μόνο που θέλουμε είναι: Να παίξουμε! Με όλη την σημασία της λέξης.
Έτσι λοιπόν, ευχαρίστως να παρακολουθήσουμε και να δούμε κάποια σημεία του σεναρίου μέσα από τα υπέροχα cutscenes του τίτλου. Όμως για όλα υπάρχει ένα όριο! Στα παιχνίδια της δεκαετίας του 90, τότε που τα cinematics ήταν πολυτέλεια για έναν τίτλο δράσης ή περιπέτειας, ο ρόλος ενός cutscene είχε περισσότερο επιβραβευτική φύση, καθώς είτε ακολουθούσε έπειτα από μια δύσκολη αποστολή, είτε βρισκόταν στο τέλος ενός επιπέδου. Σήμερα όμως υπάρχουν ακόμα και παιχνίδια που το 70% του περιεχομένου τους (ίσως και παραπάνω) βασίζεται στις κινηματογραφικές σκηνές παραγκωνίζοντας τις αχόρταγες ανάγκες μας για δράση και αλληλεπίδραση.
Αγαπητές εταιρείες ανάπτυξης, αν θέλαμε να παρακολουθήσουμε μια ταινία, θα το είχαμε ήδη κάνει!
Τι νόημα έχει να παρακολουθείς τόση ώρα έναν διάλογο στον οποίο παραμένεις εντελώς αμέτοχος, ενώ ο συμπρωταγωνιστής σου ζει το δράμα του περιγράφοντας παραστατικά και γεμάτος στόμφο, ένα συμβάν που θα μπορούσε να περιγράψει με πολύ πιο συνοπτικές διαδικασίες; Δεν σας κρύβω πως πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό να πατήσω "skip", αδιαφορώντας ξεδιάντροπα για κάθε φλύαρη λεπτομέρεια, ειδικά όταν είναι εντελώς αδιάφορη. Όμως, συνήθως το αποφεύγω για τρεις προφανείς λόγους: 1. Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσω κάποια σημαντική πληροφορία ή κάποιο αξιόλογο σημείο του σεναρίου. 2. Κάποιες φορές δεν είναι καν διαθέσιμο το πολυπόθητο κουμπί για να προσπεράσω την σκηνή, και 3. γιατί πιθανώς στην συνέχεια θα χρειαστεί να γράψω review, γι' αυτό ακόμα και οι "σάλτσες" της αφήγησης είναι απαραίτητες!
"Αγαπητές εταιρείες ανάπτυξης, αν θέλαμε να παρακολουθήσουμε μια ταινία, θα το είχαμε ήδη κάνει!" Ο λόγος για τον οποίο επιλέγουμε να ψυχαγωγηθούμε μέσα από ένα βιντεοπαιχνίδι, αφενός είναι η ιστορία του, μα αφετέρου και κατά κύριο λόγο είναι το διαδραστικό κομμάτι που προσφέρει, μέσα από το οποίο μας δίνεται η δυνατότητα να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην δράση και την εξέλιξη της πλοκής.
Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί παίκτες που πράγματι απολαμβάνουν τα ατελείωτα cutscenes και το νέο είδος παιχνιδιών ονόματι "Interactive Movies", όμως η λέξη "παιχνίδι" αυτόματα δημιουργεί τον ρόλο ενός "παίκτη", και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Στάσου, μύγδαλα!

Είσαι μόνος στο σπίτι, και βρίσκεσαι στην μέση του μεγάλου Boss Fight. Ξάφνου όμως χτυπάει η πόρτα, το κουδούνι, παίρνει φωτιά ο φούρνος, συμβαίνει κάτι βρε αδερφέ που πρέπει να σταματήσεις. "Να σταματήσεις;" Αυτό πλέον ακούγεται σαν άγνωστη λέξη για τους σύγχρονους τίτλους και κυρίως τα Multiplayer Modes.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν να θυμίσω, πως οι παλιότεροι τίτλοι, όχι μόνο διέθεταν την επιλογή της παύσης σε οποιοδήποτε σημείο, αλλά κάποιες πλατφόρμες είχαν το ίδιο το κουμπί "Pause" στο χειριστήριο τους. Στα σύγχρονα παιχνίδια αυτό έχει αντικατασταθεί από το "options" ή κάποιο αντίστοιχο κουμπί που μεταφέρει τους παίκτες στο κεντρικό μενού και τις υπόλοιπες επιλογές, προσφέροντας μια υποτυπώδη παύση στην ροή του τίτλου. Όμως υπάρχουν πάρα πολλά παιχνίδια (σαφώς όχι όλα, ούτε σε μεγάλη πλειοψηφία) τα οποία ακόμα και όταν επιλέξεις το menu, η δράση συνεχίζεται να εξελίσσεται στο background δίχως να δείχνει έλεος.
Στην τελική, τι πάει να πει "θέλω να πάω τουαλέτα"; Αυτό να το σκεφτόσουν πριν ξεκινήσεις το παιχνίδι, τώρα είναι πλέον αργά...

Όχι άλλη σοβαροφάνεια!

Ο μεγάλος στόχος των σύγχρονων εταιρειών ανάπτυξης παιχνιδιών πέρα από την ψυχαγωγία είναι και ο ρεαλισμός. Οι προγραμματιστές καταναλώνουν κόπο, χρόνο και φαιά ουσία προκειμένου να προσπαθήσουν να φέρουν τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών όσο πιο κοντά γίνεται στην πραγματικότητα.
Μάντεψε! Γι' αυτό παίζουμε Video Games, για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα !!
Όμως, μάντεψε! Γι' αυτό παίζουμε Video Games, για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και όχι για να επιστρέψουμε σε αυτήν! Έτσι λοιπόν, αυτός ο υπερβάλλοντας ζήλος να μεταφερθεί μια πόλη στο βιντεοπαιχνίδι, με την βοήθεια τοπογράφων, αρχιτεκτόνων, ερευνητών και ένα σωρό άλλων παρατρεχάμενων, ίσως είναι ελαφρώς περιττός. Ανοίγοντας την οθόνη της πλατφόρμας, ο στόχος των παικτών είναι να μεταφερθούν σε έναν φανταστικό κόσμο. Σε έναν κόσμο που οι κανόνες αλλάζουν, οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι και τα δεδομένα που γνωρίζουμε είναι διαφορετικά!
Για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως τα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει και βασίζονται στον ρεαλισμό και την πραγματικότητα είναι βαρετά, άσχημα, ή κάτι αντίστοιχο. Όμως σίγουρα, δεν μας ταξιδεύουν και πολύ μακριά. Αναπολώντας λοιπόν παλιότερους τίτλους, οι χαρακτήρες, ακόμα και όταν είχαν ανθρώπινες μορφές, έμοιαζαν περισσότερο με καρτούν παρά με γνώριμες φυσιογνωμίες, ενώ τα περιβάλλοντα είχαν πολύ περισσότερα στοιχεία φαντασίας, δημιουργικότητας, αρκετές δόσεις τρέλας και χαζομάρας πολλές φορές.
Σήμερα τα περισσότερα μεγάλα εμπορικά παιχνίδια, όχι μόνο βασίζονται στην πραγματικότητα, αλλά προσλαμβάνουν ακόμα και πραγματικούς ηθοποιούς για τις ανάγκες της ανάπτυξης και του animation. Τι να την κάνουμε την Ellen Page στο Beyond Two Souls; Την έχουμε, την απολαμβάνουμε και την θαυμάζουμε στις ταινίες της. Γιατί να μην δούμε μια διαφορετική παρουσία; Λιγότερο σοβαρή, λιγότερο πραγματική, λιγότερο ρεαλιστική!
Ας μην ξεχνάμε πως οι πλατφόρμες βιντεοπαιχνιδιών πρέπει να έχουν περισσότερο τον ρόλο της πύλης που θα μας μεταφέρει σε άλλους κόσμους με την βοήθεια της τεχνολογίας, παρά θα μας προσγειώσει σε μια "εναλλακτική πραγματικότητα".
Όπως λοιπόν προανέφερα, σε καμία των περιπτώσεων δεν υποβιβάζω τα σημερινά βιντεοπαιχνίδια, ούτε υπαινίσσομαι πως είναι λιγότερο διασκεδαστικά ή ολοκληρωμένα. Ωστόσο, ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο, έτσι παρ' όλη την εξέλιξη των μέσων, υπάρχουν κάποια πράγματα από το παρελθόν των οποίων η σκιά παραμένει αλώβητη στις νοσταλγικές σκέψεις όσων μεγάλωσαν με τίτλους περασμένων δεκαετιών. Μην ξεχάσετε να διαβάσετε και τα απωθημένα ενός PC Gamer.