Καλώς Ήλθατε!

Η αγάπη μου για το παρελθόν είναι γνωστή σε εκείνους που με γνωρίζουν προσωπικά. Το ενδιαφέρον μου αφορά πολλά και διάφορα, όπως θα καταλάβετε από τους τίτλους του μενού. Το ιστολόγιο δημιουργήθηκε με την επιθυμία, να μπορεί να θυμίσει τα όσα έχουμε ξεχάσει με την πάροδο του χρόνου. Αφορά ανθρώπους που είναι από 30-40 ετών περίπου, και θέλουν να ξαναθυμηθούν για λίγο τα παιδικά και τα εφηβικά τους χρόνια.

Καλό σας ταξίδι!

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Ντισκοτέκ στην Αθήνα: Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεώτεροι

Ντισκοτέκ στην Αθήνα: Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεώτεροι - Κεντρική Εικόνα
Αξεπέραστη δεκαετία των ‘80s. Αν είσαι από αυτούς που πέρασαν την νιότη τους αυτήν την δεκαετία ξέρεις ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Πολλά και έντονα χρώματα, γκλίτερ και λαμέ παντού, κορδέλες, κολάν χρυσό, φουσκωτά μαλλιά. Ναι, τώρα τα βρίσκεις κιτς αλλά για θυμήσου πώς ήταν τότε. Θυμήσου το κέφι, την ξεγνοιασιά, τον ασταμάτητο χορό στους funky ρυθμούς. Ασύγκριτες αναμνήσεις ε; Θες να πας πίσω;
Επιμέλεια: Ολυμπία Αντώνενα
Αν ήσουν πολύ μικρός τότε για να έχεις μνήμες ή δεν υπήρχες καν σαν ιδέα, σίγουρα έχεις εικόνες από τις θρυλικές ντισκοτέκ. Είτε από φωτογραφίες των γονιών σου είτε από ταινίες ή τα video clip της εποχής. Δεν μπορεί να μην έχεις εκτεθεί σε αυτήν την κουλτούρα που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Θα έχεις σίγουρα σκεφτεί πώς θα ήταν να βρισκόσουν κι εσύ στην ιστορική Μπαρμπαρέλα. Υπάρχουν ακόμα ντίσκο που κρατούν ζωντανό το πνεύμα των ‘80s και σε περιμένουν για ένα ταξίδι στο χρόνο.
Στα Νότια Προάστια έχεις δυο επιλογές. Η μια είναι το Disco Studio 54 Athens, στην πλαζ του Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό. Κατακόκκινες δερμάτινες πολυθρόνες, νέον λαμπάκια παντού, αστραφτερές ντισκομπάλες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το θρυλικό Studio 54 της Νέας Υόρκης καλύπτουν όλους τους τοίχους, δερμάτινοι μαύροι καναπέδες με λεοπάρ μοτίβα. Και το καλύτερο από όλα, η μεγαλύτερη πίστα της Ελλάδος βρίσκεται εκεί. 70 τετραγωνικά μέτρα για να εντυπωσιάσεις τους πάντες με τις φιγούρες σου. Η επιτυχία των μουσικών επιλογών είναι εγγυημένη, καθώς στα decks φιλοξενούνται μερικοί από τους καλύτερους DJs του είδους. Διοργανώνονται επίσης και διαγωνισμοί χορού με έπαθλα και δώρα για τους νικητές. Ανοιχτό κάθε Παρασκευή και Σάββατο, με είσοδο 10 ευρώ. Αν κλείσεις φιάλη σε τραπέζι, υπολόγιζε 90 ευρώ.
Στην ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ – Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι
Η άλλη επιλογή των Νοτίων Προαστίων είναι το Vinilio, επί της Λεωφόρου Ποσειδώνος στη Γλυφάδα (στο υπόγειο του ξενοδοχείου «Εμμαντίνα»). Με το που διασχίσεις την είσοδο μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή. Έντονα χρώματα παντού, κόκκινοι – όσο δεν πάει – καναπέδες, καθρέφτες στους τοίχους, φωσφοριζέ πορτρέτα των ειδώλων της δεκαετίας του ’80 και μια τεράστια ντισκομπάλα στο κέντρο της πίστας. Pop art διάθεση στην χαμηλοτάβανη ντίσκο που σίγουρα θα λατρέψεις. Συχνάζουν παρέες κάθε ηλικίας, οπότε δεν θα νιώσεις ποτέ άβολα. Η μουσική κινείται ευέλικτα ανάμεσα στα 60s, τα 70s και τα 80s, με ξένα αλλά και ελληνικά, πολυαγαπημένα, κομμάτια και μιξάρεται αυστηρά και μόνο από βινύλια –εξ ου και το όνομα. Σε περιμένει από Τετάρτη μέχρι Κυριακή. Είσοδος 10 ευρώ Παρασκευή και Σάββατο, ενώ τις άλλες μέρες μόνο 5.
Στην ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ – Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι
Στις Τζιτζιφιές θα βρεις την Disco Boom Boom. Αυθεντική και πραγματικά cult ντίσκο. Κλασσικά διακοσμητικά στοιχεία οι καθρέφτες, οι δερμάτινοι καναπέδες και οι οι τυπωμένες σε χαρτί Α4 προειδοποιήσεις ότι «απαγορεύονται τα ποτά στην πίστα και το τραινάκι». Το κλειδί της υπόθεσης όμως, εδώ, είναι ο DJ Soulis V. Θα τον ακούσεις να ανακοινώνει αφιερώσεις του τύπου «ο Γιάννης χαρίζει αυτό το τραγουδάκι στην Κούλα με πολύ looove» ή να ξεσηκώνει τους θαμώνες με ατάκες όπως «πάμε, όλα τα μωρά στην πίστα». Ανοιχτό Παρασκευή και Σάββατο με είσοδο 15 ευρώ. Τις Παρασκευές, αν είσαι φοιτητής, μπαίνεις με 10 ευρώ.
Στην ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ – Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι
Προς Παγκράτι μεριά θα βρεις τις 33 Στροφές, με τις πόρτες ορθάνοικτες για σένα κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Ο χώρος με την πρώτη ματιά θα σου θυμίσει ίσως κέντρο διασκέδασης, ξέρεις αυτό με τα γαρύφαλλα και τα συναφή. Αλλά όχι. Οι μουσικές είναι αποκλειστικά από τις δεκαετίες ’70 και ’80. Ο μέσος όρος ηλικίας των θαμώνων εδώ είναι λίγο ανεβασμένος αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται χαμός στην πίστα. Αν πεινάσεις μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε ωραίο finger food και καλοψημένο σουβλάκι. Όσο για το οικονομικό, είσοδος με ποτό 15€ τα Σάββατο, 10€ Παρασκευή και Κυριακή. Μπουκάλι σε τραπέζι με παρελκόμενα fingerfood από 80€.
Στην ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ – Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι
Μια εναλλακτική ντίσκο βρίσκεται στο Κολωνάκι, στο εμπορικό κέντρο Λαιμού. Το όνομά της La Boom. Έχει ως κόνσεπτ το ταξίδι στο χρόνο και το υλοποιεί επικοινωνώντας με το διπλανό dance club Animal. Από τη μια έχεις τον τρόπο που διασκεδάζει ο κόσμος στις μέρες μας και από την άλλη το κέφι των ‘80s. Ακούς Lambada, Michael Jackson και Αλέξια (Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε) και χορεύεις παρέα με 40άρηδες νοσταλγούς του rock and roll. Κι αν βαρεθείς, ο David Guetta είναι ακριβώς δίπλα. Ανοιχτό Τετάρτη έως Σάββατο. Είσοδος με ποτό 15€ (ισχύει για την La Boom και το dance club Animal). Μπουκάλι σε τραπέζι 110€.
Στην ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ – Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι

Πηγή:
http://www.koolnews.gr/diaskedasi/ntiskotek-stin-athina-gia-na-thymithoyn-oi-palioi-kai-na-mathoyn-oi-neoteroi

Σταύρος Καλιακούδας: Ο κασκαντέρ του Στάθη Ψάλτη βγάζει το... κράνος!

Ο μηχανόβιος Σταύρος Καλιακούδας μιλά στην «Εspresso» για τις ταινίες στη δεκαετία του ’80, τα «πιπεράτα» παρασκήνια και τον άγνωστο έρωτα της Ρένας Παγκράτη.
Αψογος μηχανόβιος, με τα κόλπα του (στη μία ρόδα) και απαράμιλλο στιλ ήταν ο Στάθης Ψάλτης στην ταινία «Καμικάζι, αγάπη μου», προσπαθώντας πάντα να εντυπωσιάσει την Καίτη Φίνου.


Στην πραγματικότητα, κάτω από τη στολή του έμπειρου μοτοσικλετιστή που σήκωνε τη μηχανή «σούζα» «κρυβόταν» ο Σταύρος Καλιακούδας, ο πιο γνωστός κασκαντέρ της δεκαετίας του '80, ο οποίος έπαιξε σχεδόν σε όλες τις ταινίες των Γιάννη Δαλιανίδη και Ομηρου Ευστρατιάδη, συμμετέχοντας σε... επικίνδυνες αποστολές.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑ
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Μασσιάς

Η γνωριμία του 15χρονου τότε οδηγού αγώνων μοτοκρός με τον ηθοποιό Στηβ Ντούζο, την περίοδο που ο Γιάννης Δαλιανίδης έψαχνε κασκαντέρ για «Τα τσακάλια», του άνοιξε την πόρτα στα κινηματογραφικά πλατό. Ετσι ξεκίνησε την καριέρα του, που διήρκεσε σχεδόν τέσσερα χρόνια και τον έκανε γνωστό σε όλη την Αθήνα!

Ο 47χρονος σήμερα Σταύρος Καλιακούδας έχει πολλά να θυμηθεί από τα backstage των γυρισμάτων και μιλά στην «Εspresso» για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τα ατυχήματα on camera, τα «πιπεράτα» παρασκήνια με τους πρωταγωνιστές, αλλά και τον άγνωστο έρωτα της Ρένας Παγκράτη.

«Τα γυρίσματα δεν ήταν εύκολα, με την έννοια ότι ξεκινούσαν από το πρωί στην περιοχή της Πανεπιστημιούπολης και τελείωναν αργά το μεσημέρι, με τα χέρια μου να πονάνε φριχτά από το γκάζι-φρένο, το σώμα καταπονημένο από την οδήγηση στη μία ρόδα και άλλους επικίνδυνους ελιγμούς που έπρεπε να κάνω! Ημουν και πρωτάρης στα "Τσακάλια" και, όσο να 'ναι, μια τούμπα την έφαγα! Και ήταν τόσο θεαματική, που δεν την έκοψε στο μοντάζ ο Γιάννης Δαλιανίδης. Μεταφέρθηκα -θυμάμαι- στο ΚΑΤ, μου έκαναν ράμματα στο κεφάλι και όλα καλά, γιατί ο μισθός μου ήταν μεγάλος και δεν ήθελα να τον χάσω! Είκοσι χιλιάδες δραχμές την ημέρα» διηγείται ο κασκαντέρ, που σήμερα είναι ιδιοκτήτης καφέ-μπαρ στα Ανω Πατήσια και της ντίσκο Roxy.
Την επομένη χρονιά, μετά τα «Τσακάλια», συνεργάστηκε με τον Ομηρο Ευστρατιάδη στο «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» (συμμετείχε και στις τρεις ταινίες) και το 1983... επέστρεψε στον Γιάννη Δαλιανίδη για το φιλμ «Καμικάζι, αγάπη μου», με πρωταγωνιστές τον Στάθη Ψάλτη, τον Σταμάτη Γαρδέλη και την Καίτη Φίνου. «Ημουν ο ιδανικός για να ντουμπλάρω τον Ψάλτη, γιατί ήμουν 45 κιλά, είχα χαίτη και ήμουν... θεοπάλαβος» λέει και γελάει. «Δεν έχω ούτε μία φωτογραφία μαζί του από τα γυρίσματα, γιατί απαγορευόταν να βγει προς τα έξω ότι είχε κασκαντέρ» αποκαλύπτει ο Σταύρος και συνεχίζει: «Στα γυρίσματα γνώρισα ηθοποιούς με το ίδιο πάθος για τις μηχανές, όπως ο Τζώνης Θεοδωρίδης, ο Γιώργος Ρήγας και ο Βασίλης Καμίτσης, που έρχονται πότε πότε από τα μαγαζιά μου και τα λέμε. Με τον Στηβ Ντούζο, φυσικά, κάνουμε παρέα μέχρι και σήμερα».

Κάποια στιγμή, η κουβέντα φτάνει στη Ρένα Παγκράτη, που έφυγε νωρίς από τη ζωή. «Θυμάμαι ότι στην ταινία "Καμικάζι, αγάπη μου", με το που τελείωνε το γύρισμά της, έφευγε με έναν ψηλό νεαρό που οδηγούσε μοτοσικλέτα. Ολοι έλεγαν πως ήταν το αγόρι της. Πολύ περίεργο κορίτσι - δεν της έπιανες εύκολα κουβέντα» λέει ο Σταύρος Καλιακούδας, που θεωρεί ότι η Καίτη Φίνου στα νιάτα της ήταν κορίτσι-κόλαση!


Γυρίσματα

«Ερχόταν στα γυρίσματα με κάτι φορεματάκια κοντά και μέναμε με το στόμα ανοιχτό! Πολύ εντυπωσιακό κορίτσι. Μακράν η πιο σέξι από όλες τις συναδέλφους της. Τότε λεγόταν ότι ήταν ζευγάρι με τον Στάθη Ψάλτη. Ομως, με άριστα το 10, θα βάλω 20 στη Βίνα Ασίκη. Γυναικάρα, εντυπωσιακή, περνούσε και τρίζανε τα πεζοδρόμια» δηλώνει και γελάει. «Η Τέτα Ντούζου ήταν πολύ γλυκό κορίτσι, όπως και η Εφη Πίκουλα, που κάποιοι την έλεγαν και "θεούσα". Εκείνη που περνούσε απαρατήρητη ήταν η Σοφία Αλιμπέρτη. Βέβαια, ήταν και πολύ μικρή τότε. Τώρα, όμως, που μεγάλωσε είναι κουκλάρα» προσθέτει.

Οσο για τους άνδρες πρωταγωνιστές, ο ηθοποιός που είχε τη μεγαλύτερη πέραση στον γυναικείο πληθυσμό ήταν ο Πάνος Μιχαλόπουλος. «Γινόταν το γύρισμα και οι γυναίκες μαζεύονταν σαν σε σφηκοφωλιά! Περίμεναν κάτω από τον ήλιο ώρες ατέλειωτες μέχρι να τελειώσει και μετά του ορμούσαν! Σαν τα... τσαμπιά κρέμονταν από πάνω του, πρόθυμες για όλα. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί! Και ο Σταμάτης Γαρδέλης υπήρξε μεγάλο είδωλο, απλά δεν ήταν τόσο κοινωνικός όσο ο Μιχαλόπουλος. Αλλά ότι είχε επιτυχίες στο ωραίο φύλο, είχε» θυμάται ο κασκαντέρ.

Ο Σταύρος Καλιακούδας πήρε μέρος σε 11 ταινίες, μεταξύ των οποίων οι «Εξοδος κινδύνου» του Νίκου Φώσκολου, «Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται» του Ανδρέα Τσιλιφώνη και «Ροζ γάτος» με πρωταγωνιστή τον Σωτήρη Μουστάκα. Τα περισσότερα γυρίσματα με μοτοσικλέτες γίνονταν είτε στην Πανεπιστημιούπολη είτε στην Αύρα, στο ποτάμι, δίπλα στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ρεκόρ
Ο ίδιος είχε τέτοιο πάθος με τα δίτροχα, που τιμήθηκε από τη Λέσχη Ελλήνων Μοτοσικλετιστών για το ρεκόρ του ως ιδιοκτήτης 98 μηχανών! Θα συνέχιζε την καριέρα του ντουμπλάροντας ηθοποιούς, όμως ντύθηκε στα χακί για τη στρατιωτική θητεία του και τη θέση του πήρε άλλος. Κατάγεται από τη Λιβαδειά, ζει στο κέντρο της Αθήνας, είναι παντρεμένος με την αγαπημένη του Σοφία και είναι πατέρας δύο μικρών παιδιών, της Δέσποινας και του Παναγιώτη. Εύχεται, πάντως, ο γιος του να μην του ζητήσει ποτέ μοτοσικλέτα. «Οσο θυμάμαι τι έκανα στους δρόμους... τρελαίνομαι!» λέει και πιάνει την καρδιά του γελώντας!

Πηγή:

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Ξέρετε γιατί η μια άκρη της γομολάστιχας είναι μπλε; Γιατί όλοι πιστεύουμε λανθασμένα ότι είναι για να σβήνουμε τα λάθη που γράφτηκαν με στυλό; ...

Για χρόνια πιστεύαμε ότι η μπλε άκρη της γομολάστιχας υπάρχει για να σβήνει τα λάθη που κάνουμε όταν γράφουμε με στυλό και άλλη άκρη της, η καφέ, αντίστοιχα χρησιμοποιείται για διορθώσεις στα γραπτά με μολύβι. Σωστά; Λάθος. Μα πως, θα διερωτηθεί κάποιος, αφού με αυτόν τον τρόπο τα γράμματα που ήταν γραμμένα με στυλό έσβηναν γρήγορα και καλά. Ναι, αλλά το χαρτί τριβόταν και γινόταν τραχύ ενώ ορισμένες φορές σχιζόταν κιόλας. Αυτά, για όσους θυμούνται πριν από την εμφάνιση του ασβεστόμορφου υγρού, του blanco. Η σωστή χρήση της γομολάστιχας Η μπλε άκρη της σίγουρα δεν είναι για να σβήνουμε το στυλό. Η χρησιμότητά της είναι για να σβήνει τα όποια λάθη από μολύβι που έχουν γίνει όταν γράφουμε επάνω σε σκληρό χαρτί. Αντίθετα η καφέ άκρη χρησιμεύει για να σβήνει μολύβι σε πιο λεπτό τύπο χαρτιού.... 
Πηγή:

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

Punky Brewster (Αξιολάτρευτη Πάνκυ) The Perils Of Punky Episode

Τη θυμάστε αυτή τη σειρά; Πρόκειται για παραγωγή του 1985 που προβλήθηκε στην Ελλάδα υποτιτλισμένη στο κανάλι ΕΤ2, μάλλον στα τέλη της δεκαετίας του 1980 αν δεν κάνω λάθος, μέχρι το πολύ 1990-91. Αν δεν τη θυμάστε είμαι βέβαιος πως θα τη θυμηθείτε από το παρακάτω αφιέρωμα, όπου παρουσιάζεται το πιο τρομακτικό επεισόδιο της σειράς. Μπρρρ!

Let’s watch the scariest episode of ‘Punky Brewster’ ever

There are like, four things I firmly remember being terrified by as a kid. One, Large Marge. Two, Judge Doom’s face coming off at the end of “Roger Rabbit.” Three, an episode of “Are You Afraid of The Dark” where there was this little girl trapped in a mirror in an abandoned house and was writing all “Help Me” all over the walls by ghost magic. Primarily because that little girl looked exactly like I did when I was a kid, and I’m very self-involved.
The fourth was a two part episode of “Punky Brewster” called “The Perils of Punky.” It’s probably one of the more famous episodes of “Punky Brewster”–not as famous as Cherie getting stuck in the refrigerator, but still. I’ve met many other people in my time who also had nightmares as a result of that episode.
So, because it’s Halloween, I thought I’d revisit it and see how it holds up. Luckily, it happens to be available on YouTube, so we can all check it out together.
We start off with Henry, Mrs. Johnson, Punky, Cherie, Margaux and Allen going on a camping trip. “Margaux! On a camping trip?” you may be thinking right now–but if you’ll recall, she was in “Troop Beverly Hills.” Mrs. Johnson is basically me if I were ever on a camping trip, announcing that she doesn’t trust air she can’t see. I HEAR YOU, BETTY.
Various camping activities ensue, most of which seem to involve some degree of flailing. The children–who are much smaller than I remember–flail so much that they get lost by a cave. This is before cellphones, so they’re pretty much fucked, and Brandon the Wonder Dog’s nose is of no help in locating their camp. Naturally, they decide to compound their situation by going into a cave where probably Henry and Mrs. Johnson will not be looking for them.
Inside the cave, there’s an open fire and cave drawings of all four children on the wall already. Instead of getting the fuck out of there, as I, or Mrs. Johnson would have done, they decide to just chill and tell ghost stories. And thus, the perils of Punky begin.
WAIT. No. I was wrong. This is where it appears to get somewhat racist! While Punky is telling her story, the kids hear drums, and they’re like “OMG. Indian drums. NOW WE RUN SCREAMING.” Which they do. I don’t know—I would think that pictures of you and your dog on the cave would be a more immediate reason to get the fuck up out of that place, but that’s just me.
But they do not escape. They are blocked, and in walk some seriously decked out Native Americans. They try to leave again, but one of the Native American dudes is like “NO, you children have to stay and listen to my scary story.” Which in retrospect is pretty weird because he’s an adult. I mean, if you ran into some random kids in a cave, wouldn’t you try to help them find their parents before you sit them down for storytelling time?
Dude starts telling the story of “Princess Moon”–which we can all safely assume is a reference to the fact that Punky Brewster’s real name is Soleil Moon Frye. Apparently, the whole area where they decided to go camping was once filled with evil until that evil was conquered by Princess Moon. But like, now she’s long dead and the evil has come back, so the Native American dudes have just been hanging out and waiting for Punky Brewster to come along and save them from all the evil again. Because she has the “Power of Love” and Huey Lewis was unavailable.
Punky is not so sure about this, but Native American dude is like “Fine. Leave. But then everything here is going to die and all the animals will leave and things will be terrible and it will be all your fault, Punky Brewster!” Punky, naturally, rises to the occasion. Possibly because she doesn’t have a mom and thus hasn’t heard that one before.
And of course, all the Native Americans bow down to their White Savior, Punky Brewster, and because we are eight years old we probably do not realize how messed up that is. Our heroes start along on their journey as the cave walls magically close behind them, ensuring that they will not escape until they have defeated the evil spirit.
Punky then causes an avalanche by screaming “Punky Power!” at the top of her damn lungs, causing me to realize that my childhood hero may have been kind of a narcissistic asshole. The things we learn, right?
So they go on into the cave, which is filled with creepy ass glowing eyes…and then…BLAH! GIANT FUCKING SPIDER.
To be continued…
So now we’re continuing! Except now they’re just walking and there’s pretty much no mention of the creepy ass spider that apparently almost killed them at the end of the last episode. They do, however, come upon a wall with a bunch of human extremities poking out of it. Naturally, Punky investigates.
OH HEY! It’s character actor Vincent Schiavelli, whom you may remember from such classics as “One Flew Over The Cuckoo’s Nest” and “Fast Times at Ridgemont High!” He was apparently down inside the cave looking for gold, when the evil spirit attacked him and flung his limbs all over the place. As evil spirits do.
Jazz hands and canned laughter ensue as Vincent Schiavelli and Allen trade snappy one-liners. The kids move along, because whatever, just a dude stuck in a wall, no big.
After a brief run-in with a cliff and some more glowing eyes, the children happen upon a weird glowing/steaming thing. Punky, of course, reaches right in and grabs a tomahawk–but puts it back because hey, it could belong to the Evil Spirit. They leave that area, BUT THEN, the tomahawk rises on its own and careens on through the air on out the door.
The kids walk on, finally coming across a giant spiderweb that takes up the whole wall. Following Brandon the Wonder Dog’s lead, they crawl through a hole in the side, only to be immediately attacked by that giant fucking spider from before. Cherie, Margaux and Allen are basically useless, and find themselves attached to the web, while Punky and Brandon fight off the giant spider–which yeah, probably scared the crap out of me when I was a kid, especially with all the strobe light action going on.
The tomahawk, which maybe is not evil now, appears in front of Punky, and she uses it to kill the spider and free her friends. PUNKY POWER, motherfuckers.
Alas, this is all too much for Margaux, who has gone pretty much catatonic. Ostensibly because she has yet to meet Shelley Long and become a real Wilderness Girl. Punky is like, whatevs. I’ll just give her a pep talk, bitch’ll be fine. But Margaux is NOT fine. Margaux disappears into thin air. MUAHAHAHAHAHAHA.
After a brief chat with the Evil Spirit, who it turns out is kind of a smartass (“Are you the Evil Spirit?” Punky asks. “No! It’s Mr. Rogers! Welcome to my neighborhood! Muahahahahaha!”), the children press on to find Margaux and defeat the evil spirit. Except then Allan also disappears! And then Cherie!
The Evil Spirit gives Punky some more shit, but she’s like “Give me back my friends!” So the Evil Spirit says “Fine! Here are your friends!” and then THIS happens.
Screen Shot 2014-10-31 at 3.47.07 PM
AAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHH!
OK. You know what? That shit is still messed up. Allen’s head embedded into the wall with glowing teeth and whatnot? Yikes. Do not like. Then a really bad mannequin version of Cherie’s head pops up with glowing eyes screaming “Punky!” And an evil Margaux dancing skeleton that is obviously only Margaux in the closeup! AHHHHHH!
Punky then has a vision of Henry and Mrs. Johnson chilling on lawnchairs and being glad the children have disappeared forever, because now they can go to Club Med. But clever Punky realizes it’s a trick, and tells Brandon so–BUT BRANDON THE WONDER DOG HAS TURNED INTO BRANDON THE WONDER DOG’S GIANT SKELETON. AHHHHHHHHH!
All on her own now, Punky meets the Evil Spirit. Said evil spirit is basically like, floating glitter with Edward Scissorhands. AHHHHHHHHH?
Punky is scared. BUT THEN, she has a vision of Princess Moon, who is basically a clone of her, because lord knows how many Native Americans have freckles like that, right? Anyway, Princess Moon tells Punky to defeat the Evil Spirit with LOVE.
The Evil Spirit tries to attacker her with fire and ice, but Punky is like “I feel sorry for you Evil Spirit! Because you will never know love! Feel the love Evil Spirit! FEEL ALL THE LOVE.”
And the Evil Spirit dissolves into fireworks, and Punky says “Holy Mackanoli!” and all her friends–Cherie, Margaux, Allen and Brandon and Vincent Schiavelli come back! Hooray! And Vincent Schiavelli wants to go bowling!
BUT WAIT. It was all a dream! Or rather, the story that Punky was telling! None of it actually happened!
Which kind of makes this like, the Mary Sue fanfic to end all Mary Sue fanfics, right?
Anyway, Henry and Mrs. Johnson find them, and they all head back home. Princess Moon, though, appears again to say “Goodbye Punky, and thank you!” so maybe it was all real after all!
THE END