Οι Tinderstics έγραψαν στο βιβλίο επισκεπτών ότι είναι το καλύτερο μέρος στον γαλαξία
To Club Decadence ή Deca για τους μπαρουτοκαπνισμένους θαμώνες του, ήταν η Mecca των εναλλακτικών της Αθήνας από το 1978 που άνοιξε τις πόρτες του στην οδό Βουλγαροκτόνου στον Λόφο του Στρέφη, μέχρι το 2009 που έκλεισε, ευτυχώς για τους θαμώνες του, από ό,τι φαίνεται όχι για πάντα.
Το γωνιακό νεοκλασικό που πριν γίνει Club ήταν το σπίτι του Αντιβασιλέα της χούντας στρατηγού Ζωιτάκη, στα 30 χρονια λειτουργίας του φιλοξένησε διασκέδασε και ενίοτε κομμάτιασε από τα ξύδια, εκτός από την ανήσυχη αθηναϊκή νεολαία, μεγάλες μορφάρες της ροκ όπως τον Nick Cave (αρκετές φορές), τoν Leonard Cohen και τους Tindersticks.
Το 15ο φύλο της εφημερίδας που εξέδιδε το Decadence
Μιλήσαμε με τον Νίκο Λακόπουλο, μάνατζερ του Deca από το 1990 και μας εξήγησε τι ήταν αυτό που έκανε το μαγαζί να ξεχωρίζει και να συζητιέται ακόμα και σήμερα. Μας διηγήθηκε καμένες ιστορίες και μας μίλησε για το μελλοντικό Decadence που είναι στα σκαριά.
αν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Decadence; Λειτουργούσε σαν κολεκτίβα;
Είχε τον άρωμα της κοπερατίβας. Κατά βάση ήταν ιδιωτική εταιρεία με πολλούς κατά καιρούς μετόχους. Τώρα, αφενός μεν θα γίνει αστική μη κερδοσκοπική και αφετέρου, δημιουργεί ένα σωματείο, μια πολιτιστική λέσχη ως ΛΕΣΧΗ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ- CLUB DECADENCE. Η άποψη του Dj Sevek – που είναι και …Πρόεδρός- εκλεγμένος μάλλον με …νοθεία- είναι πως πρόκειται για στυγνή …δικτατορία. Η δική μου άποψη είναι πως δεν υπάρχει διαφορά. Κατά βάθος μια κοπερατίβα μόνο ως δικτατορία μπορεί να λειτουργήσει. Δεν υπάρχει επανάσταση να σταθεί αν δεν έχει τον απαραίτητο συντηρητισμό. Και πρόσεξε να δεις τι συμβαίνει. Αν δούμε το De ως πείραμα αυτοδιαχειριστικό, έχει αποτύχει. Αν το δούμε ως …καπιταλιστικό, έχει πετύχει. Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Η παλιά μου εισήγηση έλεγε «να θέσουμε τον Λένιν στην υπηρεσία του εμπορίου» – το 1990. Έχω διαβάσει πως είμαστε freak γιάπηδες. Για να επιβιώσει μια κοπερατίβα θα πρέπει να λύσει το πρόβλημα της οικονομικής επιβίωσης και της εσωτερικής εξουσίας. Αν το λύσει είναι ήδη μια πετυχημένη επιχείρηση. Άρα; Άρα- με απλά λόγια- πέρα από την Αριστερούς και τους Δεξιούς υπάρχουν και οι Ωραίοι Τύποι. Αυτό επιδιώξαμε. Αλλά όπως λέει ο Σεφέρης «μας είπαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε, όταν υποταχτείτε. Αγαπήσαμε, υποταχτήκαμε, μα βρήκαμε τη στάχτη».
Ποια περίοδο στα 30 χρόνια λειτουργίας του ξεχωρίζεται και γιατί;
Το 1991 ήταν η εποχή που το Club Decadence ήταν ένας χώρος που πραγματικά δεν υπήρχε παρά μόνο στη φαντασία μας. Ένα στέκι ποιητών, καλλιτεχνών που δεν προπληρωνόταν τα ποτά γιατί ήθελε να «αμφισβητήσει την έννοια του πελάτη». Ήταν η εποχή που πήγαμε εκεί για να κάνουμε «ραδιοφωνικό σταθμό δωματίου», ένα ραδιόφωνο με εικόνα. Είχαμε πομπό στην Παιανία, αλλά δεν πήραμε τελικά άδεια. Κι ένας πομπός στην κουζίνα με την κεραία στην ταράτσα- περίπου 250 Watt- μπήκε σε λειτουργία, αλλά όταν ανοίγαμε χτύπαγαν οι σειρήνες των αυτοκινήτων. Τελικά, για να κάνουμε κάτι, κάναμε τον WC FM στις εφτά τουαλέτες του. Έμπαινες στην τουαλέτα κι άκουγες ραδιόφωνο. Η βασική άποψη του Decadence ετέθη τότε. Ένας χώρος όπου να μπορούν να συμβούν τα πάντα και οι άνθρωποι να διασκεδάζουν πραγματικά, λέγαμε τότε. Η διασκέδαση δεν αγοράζεται δημιουργείται. Θέλαμε ένα χώρο που να αποπνέει άνεση, ελευθερία και χαρά. Τότε κάναμε το κουρείο και το …οπωροπωλείο!
Tο μαγαζί είναι οι θαμώνες του, ποιοι γνωστοί σύχναζαν στο μπαρ, τι θυμάσαι από το μυθικό σκηνικό με τους Tindersticks και τι ισχύει για τις ιστορίες με τον μεθυσμένο Nick Cave;
Από τον Νick Cave , που ήρθε τέσσερις φορές από τρεις-τέσσερις νύχτες ως τους Tindersticks που το επισκέφτηκαν έξι φορές και έγραψαν στο βιβλίο επισκεπτών πως είμαστε το καλύτερο μέρος στον Γαλαξία μεσολάβησαν εκατοντάδες γκρουπ, αν βάλουμε όλα τα νέα σχήματα της ελληνικής σκηνής ή τους Κατσιμίχες, τα Διάφανα Κρίνα, τις Τρύπες, τον Παύλο Παυλίδη ή τον Νίκο Παπάζογλου. Ο Τζίμης Πανούσης, ο Αργύρης Μπακιρτζής ακόμα και ο Δήμος Μούτσης πέρασαν από κει. Ήταν ένα βράδυ που ήταν η μπάντα του Iggy Pop, ο γιος του, οι Tindersticks και οι Spain. Tρία γκρουπ την ίδια νύχτα! Τι να πω. Ότι δεν ανοίξαμε για τους Chemical Brothers ή ότι μας έψαχναν οι Motorhead, αλλά δεν μας βρήκαν, όπως έγινε με τους Sepultura και τους Anathema ή τους Madrugada που ενθουσιάστηκαν με το υπόγειο.
Τα ονόματα είναι ατέλειωτα, αλλά θα σταθώ στους Deus που το λάτρεψαν: δούλεψαν, όπως κι ο μπασίστας των Tindersticks, στο μπαρ. Ήρθαν έξι φορές, όπως και οι Dandy Warhols, και τη μια φορά έφυγαν από το Privelege για νά ‘ρθουν Decadence. O Blixa Bargeld έκανε αυτοσχέδιο live με τα βαρέλια του Decadence κι ο Μαργαρίτης την πρώτη παρουσίαση του «Δρόμοι του Πουθενά». Ο Δασκαλόπουλος κι ο Μανίκας μαζί με την Didi Music θά ‘χουν να σας πουν πιο πολλές ιστορίες γι΄αυτά. Aυτό που δεν ξέρει ο κόσμος είναι πως δέκα χρόνια πριν «κατασκηνώσει» ο Nick Cave μάλλον χωρίς να το ξέρει, σύχναζε εκεί μια φιγούρα που έμενε τότε στην Ύδρα. Έπινε dry martini με στραγάλια κίτρινα κι ύστερα πήγαινε στον Πειρατή -ξημερώματα. Ήταν ο Leonard Cohen!
Τα περί μεθυσμένου Nick Cave δεν τα ξέρω, δεν ήμουν εκεί. Ξέρω πως οι Fall τσακώθηκαν με τον ντι-τζέι και θυμάμαι τον Phil Shoinfeld. Τον πήγαμε σπίτι, όπως μας ζήτησε ο Αιμίλιος της Ηytch Hike. Την άλλη μέρα του λέω «όλα εντάξει, τον φέραμε».«Nαι, λέει, είστε εντάξει, αλλά κοιμήθηκε στην είσοδο. Είχε γράψει σωστά τη διεύθυνση, αλλά δεν ήξερε το επώνυμό μου και ποιο κουδούνι να χτυπήσει».
Ποιες οι διάφορες στο μαγαζί ανάλογα με την δεκαετία που διένυε, πότε άκμασε το Decadence και πότε και γιατί άρχισε να το παίρνει η κάτω βόλτα;
Πότε δεν πήρε την κάτω βόλτα. Ουσιαστικά από το 1978 που άνοιξε έγιναν εκεί πολλά διαφορετικά μπαρ, πάντα ήταν ουσιαστικά ένα καλλιτεχνικό στέκι. Σ’ αυτό το στέκι έφτασε χάρη στον Thomas η Σκηνή Του Madchester, το grunge, όλες οι πρωτοπορίες των 90’ς και των ΄00΄s. Το ότι δεν πήρε ποτέ την κάτω βόλτα, αν κι ενδιάμεσα έτσι φαινόταν, φάνηκε από το ότι ενώ είναι κλειστό κάνει πάρτι αλλού, από φουαγιέ ως ορεινά καταφύγια. Σε ένα μόνο πάρτυ στο Booze ήρθαν -και δεν χώρεσαν όλοι- χίλια τριακόσια άτομα πέρυσι. Τα πιο πολλά δεν είχαν πάει ποτέ στο Decadence, όσο υπήρχε.
Ποια ήταν η πορεία του μαγαζιού όταν έφτανε στα « τελευταία του», από άποψη κόσμου και ατμόσφαιρας; Υπήρχε φθορά που έβγαινε και προς τα έξω;
Ουσιαστικά άλλαξε τέσσερις-πέντε φορές συνεργάτες, θαμώνες, μουσική, με την έννοια της μετεξέλιξης. Κάποια στιγμή δεν έπαιζε περυσινά τραγούδια. Ήταν το μόνο κλαμπ που στα 90’s έπαιζε …’90’s, αλλά έδειχνε πιο πέρα, στο μέλλον. 1500 djs πέρασαν εδώ, σχεδόν ποτέ επαγγελματίες. Δεν είναι τυχαίο πως αν πας σε ένα μαγαζί του χώρου και ρωτήσεις τον dj αν έχει περάσει από τα πλατό του Decadence, μάλλον θα έχει περάσει. Για βάλε. Κάποτε λέγαμε 2500 νύχτες, αμέτρητα φιλιά και εκατοντάδες χαστούκια δόθηκαν στο Decadence. Kάποτε το κάναμε πάρτυ: Το Πάρτυ των Χαστουκιών 1,2,3. «Κάλεσε αυτόν που θέλεις να χαστουκίσεις!»
Βραδιές ποίησης και avantgarde δρώμενα… υπάρχει σήμερα δίψα από τους νέους για την πολιτιστική διαφοροποίηση που πρότεινε στην Αθήνα των 80-90ς το Decadence;
Πέντε βραδιές όλες κι όλες σκηνοθετημένες από τον Στέλιο Λύτρα. Φαντάσου να νοικιάζει προβολείς για μια βραδιά ποίησης που κρατούσε 40 λεπτά με το ρολόι ή μια παράσταση που η βραδιά ποίησης απασχολούσε και μια μπάντα του Δημήτρη Ζαφειρέλη ως υπόκρουση. Οι πιτσιρικάδες δεν γουστάραν τότε ποίηση και κουλτουριάρηδες. Είπαν ότι δεν θέλουν να γίνει. «Γιατί να το κάνουμε, αφού δεν ταιριάζει» μου είπαν η Εύα Κοταμανίδου και η Κική Δημουλά. «Μα επειδή δεν ….ταιριάζει» είπα. Μάλλον έπεσε και λίγο ξύλο στα παρασκήνια, από αυτή την πλευρά συνδυάσαμε και την ποίηση με το ξύλο.
Το πρώτο bar theater έγινε με τους Μπουφώνους στο Decadence. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι το θέατρο μέσα σε μπαρ είναι μια ανοησία, αν και φαινόταν ανατρεπτικό, τότε. Με διάφορα μέσα, όπως το κουρείο και το οπωροπωλείο, μια ντουντούκα, ένα πανό ή με το πρόσωπα που δούλευαν στο μπαρ ή μια …Κοκκινοσκουφίτσα ή ένα κλόουν ως πορτιέρη, προσπάθησα να θεατρικοποιήσω το μπαρ. Το πιο σημαντικό όμως με τα σποτ στο ραδιόφωνο ή τους Decadence Times, την επικοινωνία του Decadence, ήταν κάτι που κατάφερνε το Decadence όταν δρούσε. Ο πελάτης έμπαινε γελαστός στο χώρο από ένα σποτ ή ότι απ το ότι πάει σε ένα Πάρτι Χαστουκιών, ένα πάρτι-σχολική γιορτή, μια «τσούλα- night» (Γίνε και συ τσούλα για ένα βράδυ). Είχε ήδη διασκεδάσει! Το θέατρο λειτούργησε πριν ακόμα αρχίσει η παράσταση αφού θα πήγαινε να παίξει beach volley δωματίου, να κουρευτεί ή να παίξει τένις δωματίου για τρεις… Ή όταν κάναμε το Πελατήριο ή το Αστεροσκοπείο, θα πήγαινε σε ένα μπαρ «όπου μπορείς να δεις τ΄αστέρια» ή ΣΤΟ ΜΟΝΟ ΜΠΑΡ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΣΟΥ!
Βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη να θυμηθεί τις εποχές που μεσουρανούσαν τα ιστορικά κλαμπ και μπαρ. Πολλοί άνθρωποι της δικιάς μας γενιάς θυμούνται με νοσταλγία μαγαζιά όπως το Decadence, την Rebound, το Dada και το πιο πρόσφατο Mo Better και θέλει να μάθει ιστορίες για αυτά. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
Μη μπλέκεις ανόμοια πράγματα! Αυτά που λες είναι πολύ καλά μπαρ ή κλαμπ με ταυτότητα και ισχυρή προσωπικότητα. Εκεί θα πάω για ένα καλό ροκ κλαμπ. Αλλά ως εκεί. Το Decadence άρχιζε εκεί που το μπαρ είχε τελειώσει. Να καταστρέψουμε την εικόνα του μπαρ και να την αμφισβητήσουμε, λέγαμε. Αν και το Decadence έχει την φήμη για την μουσική του, η μουσική ήταν μόνο το ένα στοιχείο του. Τα μπαρ δεν πουλάνε ποτά. Ποτά πουλάνε οι κάβες. Χρειάζεται τέχνη και φαντασία να φτιάξεις ένα χώρο όπου ο κόσμος να διασκεδάζει πραγματικά κι όχι να είναι χορεύουσες κούκλες.
Ποια είναι κάποια από τα πιο Deca σκηνικά που θυμάσαι;
Θυμάμαι τον Χρήστο Βακαλόπουλο και τον Πέτρο Τατσόπουλο -μαζί με άλλους δυο, ίσως ο ένας ήταν ο Αρανίτσης να απαγγέλουν το ποίημά τους στην σχολική γιορτή για την 25 η Μαρτίου, το 1991. Το χάπενιγκ της βροχής, όπου Αύγουστο μήνα έβρεχε μόνο στο Decadence, αλλά ο υδραυλικός δεν έκανε καλή δουλειά και όσοι βρεχόντουσαν για να μπουν νόμιζαν ότι στάζει η ταράτσα. Τους πρώτους πελάτες να το σφουγγαρίζουν. Το υπόγειο να παίρνει φωτιά από έναν καναπέ, αν και άδειο και την Πυροσβεστική να βρίσκεται τυχαία απέξω. Όταν άνοιξα το παράθυρο να φύγουν οι καπνοί βρέθηκε μπροστά στο τσεκούρι του πυροσβέστη. Βγήκα στο μπαλκόνι, όταν τέλειωσαν όλα, κι ο κόσμος ήταν γύρω από το κτίριο κι έβαλα στο πικάπ ένα παλιό δίσκο. «Συγγνώμη, σου ζητώ συγχώρεσέ με». Ο κόσμος ξαναμπήκε μέσα και συνεχίσαμε το πάρτι νομίζοντας πως είναι ένα ακόμα χάπενιγκ. Υπάρχουν εκατοντάδες σκηνικά, αν σκεφτείς πως κάθε μέρα κάναμε κάτι, πολλές φορές δυο, τρία, ή πέντε πράγματα την ίδια μέρα. Όλα αυτά είναι ένα ολόκληρο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα με τον σατιρικό τίτλο Club Decadence -Η Ιστορία ενός Έθνους.
Ποιος σκέφτηκε το επικό δωμάτιο-παράλια και πως ήταν η ατμόσφαιρα του down Deca;
Υπήρχαν πολλές ιδέες από το να παίξουμε ποδόσφαιρο στο Down ή μπάσκετ. Υπήρχε ένα δημιουργικό γραφείο που τα συζητούσε όλα αυτά και πολλές ιδέες μπορείς να πεις ήταν συλλογικές. Από όλα τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο θα πρέπει να αναφέρω τον Guy Στεφάνου -που κατασκεύασε και το πινγκ- πονγκ για τρεις, τον Γιάννη Μπεγνή, τον Παναγιώτη Κούστα και τα παιδιά που πέρασαν από το Γραφείο όπως η Γεωργία Ξενοπούλου, ο Ορέστης Ζίβκοφ, η Ελένη Παγώνη και η Μαριάννα Λεμπραίν. Φυσικά δεν μπορώ ή …δεν θέλω να τους θυμηθώ όλους. Αλλά πιστεύω πάντα πως το Decadence ήταν ένα συλλογικό έργο κι υπέγραφα πάντα ως εμείς”. Ωστόσο πια το “εμείς” είναι πολλά κατακερματισμένα “εγώ”.
Τα πιο περίεργα πρότζεκτ που θυμάσαι να τρέξατε στο μαγαζί;
Το χαρτονόμισμα που κυκλοφόρησε η …Τράπεζα Decadence, η ανακήρυξη του DE σε ανεξάρτητο κράτος δωματίου με το σύνθημα έξω η ΔΕΗ από τα εδάφη μας. Και τέτοια. Το κόμμα Decadence με προεκλογική συγκέντρωση με κλόουν δεν έγινε ποτέ, αλλά έμεινε το σύνθημα ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ 20!
Tι ήταν οι Decadence Times, μαζί με το Decadence θα αναστηθεί και το έντυπο του;
Μια εφημερίδα δωματίου που μετά έγινε εφημερίδα δρόμου. Το πρώτο free press, θα έλεγα. Στην αρχή ήταν εφημερίδα τοίχου και μετά μια εφημερίδα-γλυπτό με γυαλιά και άλλα αντικείμενα, μαζί με κείμενα. Δυστυχώς δεν σώθηκε το ….φελιζόλ. Ήταν και η μόνη εφημερίδα που κερνούσε καφέ τους αναγνώστες της. Τώρα θα ξαναβγεί κι ένα φύλλο θα δοκιμάσει την τύχη του στα περίπτερα. Η αποτυχία είναι βεβαία στο πρόγραμμα, αλλά όπως έλεγε ένα editorial των DT «E, δεν θα σκάσουμε κιόλας».
Για ποιο λόγο έκλεισε το Decadence; Tι σχέση υπήρχε με το πρότζεκτ «Κήπος της Καλάσνικοφ» στη Μπενάκη;
Υπήρξε μια προσπάθεια από εταίρους να κλείσει κι ορίστηκαν εκκαθαριστές της επιχείρησης. Είχε και το Deτους Εφιάλτες του. Προσπάθησα να κάνω το Nouvelle Decadene στην Μπενάκη κι ένα διάστημα λειτούργησαν και τα δυό, ώσπου μας έκαναν έξωση. Είχαμε ενοίκιο 3.300. Όταν το δικαστήριο αποφάσισε πως το De συνεχίζεται είχε ήδη κλείσει.
Πώς βλέπεις την νύχτα στην Αθήνα του 2017; Πόσα έχουν αλλάξει από το 1993 ή το 2003 και πόσα έχουν παραμείνει ίδια;
Δεν υπάρχουν πια οι νύχτες της δεκαετίας 80 και 90 όπου ο κόσμος διασκέδαζε τρελά. Αν μεθύσεις δεν έχεις πια κάποιον να σε πάει σπίτι. Ούτε αφήνεις τις πόρτες ανοιχτές. Ο καλβινισμός μας έχει νικήσει. Είμαστε πια μια δυστυχισμένη Ευρώπη.
Στα 90ς το μότο του μπαρ ήταν « η διασκέδαση δεν αγοράζεται, δημιουργείται», θα παραμείνει το ίδιο εν έτη 2017;
(Γέλια). Τώρα μπορεί και να …αγοραστεί. Οι επιχειρήσεις αυτές νιώθουν την καυτή ανάσα του κράτους. Η βία έχει πολλές πλευρές. Από πολλές πλευρές έχει συμβεί αυτό που λέει ο νεοφιλελευθερισμός «τέρμα στο δωρεάν γεύματα». Δεν μπορείς να γυρίσεις την Ευρώπη με oτο-στοπ κι οι καιροί είναι δύσκολοι για κοπερατίβες. Ο σοσιαλισμός ή θα είναι ιδιωτικός ή δεν θα υπάρξει! Τώρα πια ξέρουμε πόσο βλακώδης ιδέα είναι ένα σοσιαλιστικό πείραμα σαν αυτό του Όουεν -να μένουν όλοι σε ίσα κλουβάκια. Αν μια κοινωνία γίνει συνεταιριστική τι θα συμβεί; Aς υποστηρίξουμε τους συνεταιρισμούς ώσπου ο τελευταίος παραγωγός να πάρει την θέση του μεσάζοντα! Το μόνο που μένει είναι οι μικρές, ιδιωτικές- αλλά συλλογικές- πολιτείες. Το Deca είχε πολλά σλόγκαν όπως «Μην κοιμάστε στις επάλξεις», « Το Σύστημα είναι ο Χρόνος ». Ένα από αυτά ήταν «Η ζωή είναι σόου». Κι ένα άλλο πως «Η ζωή δεν είναι σόου». Αυτά.
Εμείς πήγαμε να επιβλέψουμε τις εργασίες της ανακαίνισης του χώρου και όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, η ατμοσφαίρα του μαγαζιού έχει μείνει αναλλοίωτη στον χρόνο
To μότο του Deca ” Μην κοιμάστε στις επάλξεις”
τηλεσκόπιο οι θαμώνες του Decadence μπορούσαν να μελετούν τα άστρα… κάποιοι μελετούσαν τους γείτονες οπότε και απαγορεύτηκε η χρήση του
Οι πελάτες θα μπορούν πλέον να έρχονται στο Deca με το άλογο τους
Το χαρτονόμισμα που κυκλοφόρησε η …Τράπεζα Decadence
αυτό το
Μηχανή προβολής που εικάζεται ότι κατασκευάστηκε στις αρχές του 20 αιώνα
Τα ηχεία που μετέδιδαν το πρόγραμμα του ραδιοφώνου του Decadence, στις 7 τουαλέτες του Club
Δεν ξέρουμε πότε ακριβως θα έχει ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του Deca, για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ενημερώνεστε από την σελίδα του στο Facebook.
Πάντως για τους πολυάριθμους νοσταλγούς του που αδημονούν για την επανεκκίνηση του, άλλα και όσους ενδιαφέρονται να νιώσουν λίγη από την μαγεία του ιστορικού club, το Σάββατο 29/4 διοργανωνεται από τους αναβιωτές του μαγαζιού, το πάρτι ανάστασης του , στον χώρο της Στοάς Μάταλα -Πατησίων 101- στο Old City.
Ακόμα και το “μαμίσιο” δάπεδο του Deca διαθέτει μια ψυχεδελική αρμονία
Πηγή:
http://luben.tv/nerdcult/popstream/111575
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου